Na nog een korte picknick op het dakterras, stappen we na de middag het busje in, die weer een dik half uur te laat is :-) Deze keer hebben we wel wat meer plaats. Zo kan Pieter ook wat liggen tijdens de rit. En ik hoor nog mama haar woorden ‘zorg dat je het niet betrapt hé’ en mijn antwoord ‘ma ba nee!!” als ik de eerste hevige krampen in mijn buik voel toeslaan…. Het zweet breekt mij uit en ik vraag me af hoelang ik dit kan volhouden. Als bij wonder beslist net op dat moment de chauffeur om even te stoppen en een lunchpauze in te lassen. We staan langs de kant van de weg en mijn ogen gaan druk op zoek naar een plaats waar ik even mijn broek kan afsteken. Liefst buiten het zicht van de gretige latino’s! Aan de overkant zie ik een grasveldje, als ik ver genoeg doorloop blijk ik uit het zicht te zijn en geniet daar van de verlossing!!! :-D Buscopan en immodium staan mij bij tijdens de rest van de rit. En zo kom ik toch onbevlekt aan in Panajachel. De rit verliep vlot, met veel bochten en verkeersdrempels (grrr, zo kan ik nie slapen!!) en een non stop gebabbel tussen Sven, Sarah en Dries (ik moest zelfs mijn ipod afzetten want ik hoorde amper mijn muziek…) :-) Langs de weg zag ik heel wat kinderen lopen, wat ze daar precies deden was me echter onduidelijk.
In de late namiddag arriveren we in Panajachel. Zodra we het busje uitstappen worden we omringd door mensen die ons een hostel willen aanbieden. Ik versta er geen bal van en laat het dus over aan Dries :-) ‘de reisleider’ (hoort ie niet graaag!! :-D). We komen terecht in een gezellige en op het eerste zicht rustige hostel. Er is een keukentje beschikbaar, de kamers zijn net en er is wifi (juuuij)! Dat de buren geregeld hun muziek volle bak zetten ontdekken we pas een dag later… De prijzen staan mij echter niet volledig aan. Het komt neer op bijna 7 euro per persoon en ik zit nog steeds met de aziatische prijzen in mijn gedachten. Uiteindelijk kunnen we er een beetje af doen en aangezien Pieter nogal zwakjes op zijn benen staat beslissen we om er toch te blijven. We kunnen later nog altijd zien of we ergens anders gaan, WANT de eindejaarsdagen komen eraan en dan wordt het zo maar eventjes 10 euro per persoon, wat ik veel te veel vind!! Maar dat zijn dan zorgen voor morgen! Ik deel de kamer met Sven en Dries (as usual) en sta met veel plezier het dubbelbed af aan beide heren zelf neem ik het single bed voor mijn rekening! Wat een held ben ik toch, niet?? ;-) Met enig gemor stemmen ze toe en ploffen hun zakken neer. Pieter duikt meteen zijn bed in, die kan nog wel wat rust gebruiken want hij zag er nog steeds slapjes uit. Eventjes later wandelen we met z’n vieren de hoofdstraat in die voornamelijk bestaat uit restaurantjes en (souvenir) winkeltjes. Me like! Panajachel ligt aan het ‘Lake Atitlan’, en als we aan het einde van de lange straat zijn, komen we daar ook op uit. We worden getrakteerd op een prachtig uitzicht met in mist gesluimerde vulkanen. Dit geeft me meteen een heel ander gevoel dan Antigua. Ook al was het daar best gezellig, de aanwezigheid van water geeft me een veel vrijer gevoel. Ik ben en blijf een kind van de zee zeker? :-) De sfeer die er hangt is ook best aangenaam. Locals en toeristen genieten er van het zicht en zitten rustig met elkaar te keuvelen. Ook Dries begint te socializen en is enige tijd aan de praat met een koppel terwijl Sarah en Sven druk bezig zijn met een fotoshoot. Ik staar over het meer en geniet.
Enige tijd later wandelen we verder en gaan we op zoek naar de supermarkt. Aangezien we hier een keuken hebben kunnen we met gemak af en toe zelf ons potje koken! Dat bespaart ons toch wat centen! De weg naar de supermarkt blijkt behoorlijk lang, maar uiteindelijk komen we er toch op uit, nadat we eerst bijna in de meubelzaak terecht kwamen… De inkopen worden gedaan en even later in het hotel gaan we aan de slag. Het wordt een klassieker: Spaghetti! En voor de zieke: een bouillonsoepje met verse groentjes en liefde gemaakt door zijn liefje Sarah :-D Als dat hem niet in een mum van tijd beter maakt, dan weet ik het niet hoor! ;-) Na een stevig bordje soep en spaghetti zijn we voldaan en kunnen we aan de afwas gaan beginnen. Pieter duikt weer zijn bed in. Er wordt nog wat ge-internet en gebabbeld en daarna volgt iedereen zijn voorbeeld. De zin ‘alé Sven, ge pakt al het deken’ klinkt mij na jaren (Laos) nog steeds bekend in de oren! Toen was Dieter het slachtoffer, nu moet Dries alles doorstaan. Maar als je het mij vraagt hadden ze het best knusjes in hun dubbel bed… ;-)
De volgende dag staan we (naar mijn normen) vroeg op. De planning voor vandaag is om een bootje te nemen en de stadjes rond het meer te gaan bezoeken. Maar helaas, we blijken niet vroeg genoeg te zijn opgestaan en missen de laatste publieke boot… Uiteraard worden ons meteen langs alle kanten ‘privé bootjes’ aangeboden maar die prijzen zijn voor mijn géén optie! Het zou ons normaal gezien 100 Q kosten (=10 euro) en deze mannen vragen 175!! Simpel voor mij: betaal ik niet! Dries ziet het echter helemaal niet zitten om hier een hele dag rond te hangen, dus er wordt gediscussieerd over de prijs en op het moment dat ik voorstel om eens een beetje verder te gaan kijken bieden ze ons hun laatste prijs van 120 Q aan… Ok we stemmen in! Een grote ferry die net vertrokken was wordt teruggefloten en we gaan er nog snel aan boord. En daar gaan we!
De zon staat hoog aan de helder blauwe hemel! Het is een prachtige dag en dus zalig voor een boottochtje! Ik leg me languit in de zon in volle verwachting van een mooi bruin kleurtje! Na een dik half uur varen komen we aan bij onze eerste bestemming: ‘San Juan’. Een rustig,authentiek dorpje. Bij het afstappen bieden heel wat gidsen hun diensten aan, doch we hebben maar 45 minuten dus dat is niet echt de moeite. We wandelen het dorpje in en slaan af bij een weverij. Daar krijgen we een rondleiding van een dametje, ze legt ons het hele proces van het weven uit en toont ons hoe het gaat. Onze persoonlijke tolk Dries vertaalt van het Spaans naar het Nederlands! Lief toch?! Op het einde mogen we zelf eens proberen, maar ik pas. Terwijl de andere wel hun kans wagen wandel ik al eventjes de souvenirshop binnen. Zakjes, doeken, bladwijzers, portefeuilletjes, sjaaltjes,… er ligt van alles! Ik heb echter niet voldoende geld op zak om iets te kopen. Maar aangezien de rondleiding voor ’niets’ was, wordt toch verwacht dat we op één of andere manier ons duit in het zakje doen. Pieter en Sven besluiten dan ook om een kleurrijke bladwijzer te kopen. Ondertussen zijn we vergezeld door een Guatemalteekse gids. Hij biedt ons zijn diensten aan en we moeten hem zelfs niet betalen! Hmmm…. Zou hij zich vervelen? Hem wegjagen kan natuurlijk niet, dus wandelt hij rustig met ons mee en geeft hier en daar uitleg bij de dingen. We passeren de kerk, muurschilderijen (over oa natuurrampen), nog een weverijtje,…. Hij vermeld ook even subtiel dat hij acht kinderen heeft die hij te eten moet geven. Dries plooit en zegt dat hij deze man toch wel iets zou willen geven. Sven antwoord echter dat hij daar niet mee akkoord gaat en dat dit een typische manier is om toch een fooi te gaan lospeuteren. Emotionele chantage! Ik zeg helemaal niets. Ik hoef geen toer, ik begrijp er geen snars van en ik heb niet veel geld op zak.
Als we terugwandelen naar de boot koopt Pieter nog snel een ananas! Die kunnen we straks gaan verorberen! Ik ben eens benieuwd of deze even lekker zijn als in Azië! Het antwoord is echter: nee. Ze zijn bijlange niet zo zoet en smaakvol. Helaas, niets aan te doen, elk continent zijn specialiteit zeker? We bedanken het mannetje (geven uiteindelijk niets) en Dries krijgt nog snel zijn emailadres om toch eventueel reclame te maken bij andere toeristen. :-)
Het volgende dorpje, San Pedro, ligt slechts op enkele minuten varen van het vorige. Het is er een stuk levendiger en toeristischer dan het vorige. Na een stuk bergop te wandelen komen we aan bij een lokaal marktje. Altijd leuk om te zien! De waren liggen open gestald op doeken op de grond, of in zakken en mandjes. Sven koopt een stuk pure chocolade voor op de boot! Mmmmm Chocolade…
Ook hier is onze tijd beperkt dus kunnen we niet al te ver wandelen, waardoor we het al snel gezien hebben. Terwijl we terug wandelen naar de boot besluit ik om toch nog even te stoppen in het welriekende koffiehuisje! Ik bestel er (kan het ook anders?) een chocomelk, net als de andere drie. Pieter gaat voor een espresso. Achteraan staat een grote molen waar massa’s koffiebonen in worden geroerd, het verspreid een heerlijk geur! Kon koffie maar zo lekker smaken als het ruikt! Terwijl we wachten op onze drankjes begint Dries lichtjes te stressen… We hebben nog een kwartiertje om op tijd bij de boot te zijn en de chocolademelk laat op zich wachten. Wanneer dan ook nog blijkt dat ze warm zijn, waardoor Sarah en ik ze niet zooo snel binnenkrijgen, wordt hij nog zenuwachtiger! Zijn ogen flitsen weg en weer van zijn horloge naar de tafel :-) Uiteindelijk gaan de jongens (mannen?) al door en gieten Sarah en ik onze chocomelk van het ene lege glas in het andere om het zo snel mogelijk te laten afkoelen en toch nog tijdig binnen te krijgen!! We zijn de laatsten op de boot, maar we hebben het gehaald. Dries is weer gerust… ;-)
Sven had voor de verandering zijn aankoop (chocolaatjes) laten liggen op de tafel en ik had die voor de verandering weer eens gered. Op het moment dat hij besefte dat hij ze vergeten was kon Sarah haar lach echter niet inhouden waardoor al snel duidelijk werd dat één van ons ze had. Met een zucht overhandig ik ze, waarna Sven ze opent. Laat mij nu maar een deftig stuk van die chocolade krijgen hoor!!! Als hij ze uitdeelt neem ik er ook een stevig stuk van die ik vol verlangen in mijn mond steek… Chocolade Mmmm… JAKKES!!!!!!!! Zo snel als ik kan spuw ik de stukken terug uit mijn mond in het water!! Wat een vieze vuile smaak!! Dit is niet bitter, dit is gewoon SUPER IMMENS OVERDREVEN bitter!!! Dit is geen chocolade!!! Nee…het is pure cacao… :-( Wat een teleurstelling! De indringende smaak blijft in mijn mond hangen en mijn flesje water gaat er nu snel door. De mensen naast ons kunnen geen lachje onderdrukken. We bieden hen ook een stukje aan en krijgen meteen dezelfde reactie te zien. Locals of niet, ook zij vinden dit niet te eten!!!! Hahahaha wat een lol!
Na nog een kort ‘Titanic’ moment waarbij Pieter en Sarah (met tegenzin) vooraan de boot met uitgestrekte armen op de foto gaan, arriveren we even later op onze laatste bestemming: Santiago.
Dit lijkt me het grootste stadje. Langs alle kanten zijn er winkeltjes met prachtige kleurrijke souvenirs.. Ik heb echter… niet genoeg geld bij!!! Aangezien het al 14u is stappen we een restaurantje binnen om iets te eten. We geven snel onze bestelling door en Dries vermeld ook dat we gehaast zijn. Om kwart voor drie moeten we de boot immers al terug op! We drinken een heerlijke licuado (eigenlijk gewoon een milkshake :-D) en wachten vol ongeduld op ons eten… waarvan we al snel door hebben dat het NIET op tijd zal zijn… Op het moment dat iedereen bediend is, vertrekt onze boot… We moeten dus op zoek naar een andere oplossing, maar kunnen wel op ons gemak de maaltijd nuttigen en nog wat in de zon zitten. Het eiland verder verkennen zit er helaas niet echt meer in, aangezien we nu net alles een beetje téveel op het gemak gedaan hebben. Maar soit, no rush, we hebben nog rustig de tijd om terug te wandelen en even de shops te doen!! Volgens de dame van het restaurant is om half vijf de laatste shuttle boot terug en kost die 25Q.
Sven is in de ban van de kleurrijke doeken die worden aangeboden en wanneer hij de prijs vraagt blijkt deze bijzonder goedkoop te zijn. Hij stelt ons voor om één te kopen aangezien het hier een mooie prijs is, maar heeft kennelijk wat hulp nodig om te beseffen dat hij degene is die er ene wil en dus een batje kan doen… Als hij dan ook door heeft dat we genoeg tijd hebben (we werden onbewust een beetje gedreven door ‘on time’ freak Dries ;-)) keert hij zijn kar en gaat gaan onderhandelen. Het duurt eventjes voor hij terug komt en ik voorspel dat hij: of geen mee heeft of één gekocht heeft die vervolgens lange tijd in de zak zal blijven liggen en waarvan hij dan zal zeggen: God, ik weet echt niet waarom ik dit eigenlijk gekocht heb!!’. Het blijkt het tweede te zijn want Sven komt met een grote glimlach terug, heeft kennelijk nog iets teveel betaald en als ik hem vraag wat hij er mee van plan is, komt het verwachte antwoord: ‘ik heb er geen flauw gedacht van!!’ :-D
Hoe goed we elkaar toch al beginnen te kennen hé!!!
Even later stappen we het bootje in en varen op een speed tempo terug naar Panajachel. Wanneer we eventjes onnozel aan het doen zijn over Sven en zijn grote ogen vermeld ik ergens in een zin: ‘oh my god, it’s the devil!!’. Het dametje voor mij draait met een ruk haar hoofd om en kijkt ons aan. Of ze het al dan niet verstaan heeft zal altijd een vraag blijven, maar ik was wel eventjes vergeten dat de mensen hier nogal katholiek zijn en dat de duivel niet bepaald een geliefd personage is….
Eenmaal terug in Panajachel gaan we op hosteljacht. Ik ben niet echt van plan om 10 euro per persoon te betalen gewoon omdat het oudjaar is en het hotel niet eens vol zit. We stappen hotel in hotel uit. Verschillende plaatsen zijn een stuk goedkoper maar blijken geen keukentje te hebben waardoor we dan telkens moeten gaan eten en op een zelfde budget uitkomen (al volstaat een boterham met beleg voor mij ook wel). Andere plaatsen zijn stukken duurder. Nog andere lijken ook hun prijs te verhogen met oudjaar…. Hmmm… Wat een vervelende situatie! Het is mij niet echt duidelijk wie mijn mening deelt en al gauw heb ik de indruk dat ik de enige reden ben dat we op zoek gaan naar een ander hotel. Dit vind ik echter heel lastig! Ik ben niet bereid om zoveel geld te betalen, maar ik wil anderen ook niet in de weg staan om daar te blijven als ze dat willen. Dan ga ik gewoon zelf wel op zoek naar een andere kamer, no problem! Maar ik reis met groepsgerichte personen die liefst samen blijven, wat natuurlijk heel erg lief is, dus houden we de opties nog even open en wachten af wat we (Dries) kunnen regelen in ons hotel van nu. Ik haal nog even wat melk en brood in de supermarkt en wanneer ik terug kom is Dries erin geslaagd om een prijs overeen te komen! Die avond blijft de prijs gelijk, oudjaar is net iets duurder en daarna is het weer de gewone prijs. Dit vind ik redelijk, dus ik stem toe en de anderen halen hierbij waarschijnlijk opgelucht adem ;-)
Sarah en ik bakken onszelf een spiegelei en een omeletje terwijl de jongens (mannen??) zich amuseren door samen verloren brood te maken. Die van Sven blijken het meest mislukt… Ai Sven toch! ;-) Daarna is het spelletjes tijd. Na het gebruikelijke UNO wordt er afgewisseld naar Boonanza. Een spel die toch net iets minder eenvoudig is en waarbij al wat meer moet worden nagedacht. Pieter zijn glimlach verdwijnt, hij is tegen, hij wil UNO!! Sarah doet haar best om het spel uit te leggen. Wanneer ze verteld dat ieder vijf kaarten krijgt en Dries antwoord: bij UNO zijn het er zeven! Krijgen hij en Pieter de slappe lach, die vervolgens enkele minuten aanhoudt. Bizarre humor… Sarah krijgt het lichtjes op haar zenuwen maar uiteindelijk slagen we er dan toch in om het spel te spelen en het na een kwartier ook daadwerkelijk te gaan begrijpen. Behalve Pieter, die deed er een half uur over… ;-) Ik vind het best fun, maar de bedenkelijke blikken op de gezichten van Pieter en Dries geven me de indruk dat we dit spel niet al te vaak meer zullen bovenhalen…. Tenslotte duiken we allen ons bedje in en wordt er weer gediscussieerd over hoeveel deken Sven zichzelf nu weer toe eigent :-D
Waarna hij ook midden in de nacht nog eens luidop meedeelt dat de electriciteit is uitgevallen op het moment dat hij zat te kakken… ‘Ssssssssttttt!!!’ sis ik gestoord!!! Het kan immers niemand schelen dat hij om 3u s’nachts het wcpapier niet meer vindt :-D
De laatste dag van het jaar! En vooraleer we gaan vieren willen we toch nog onze komende excursies regelen én een wandeling maken in het natuurpark die hier makkelijk bereikbaar zou moeten zijn. Het opstaan en ontbijten lopen een beetje uit… (weeral), waardoor ons hele schema in de war raakt. Tegen dat we alle inkopen gedaan hebben is het middag en staan we klaar om naar het natuurpark te gaan. Tot we beseffen dat het eigenlijk zinloos is om met al het eten te zeulen terwijl het eigenlijk al bijna 13u is en we even goed in de hostel kunnen pick nick’en…. Zo gezegd zo gedaan! En nadat we daarna nog onze rit naar Chichicastenango én onze trip naar de San Pédro vulkaan geregeld hebben kunnen we eindelijk naar het natuurpark wandelen!
Na een twintigtal minuutjes arriveren we bij de ingang. Dries informeert naar de mogelijkheden en de prijzen. Je kan door het natuurpark wandelen of je kan er door zwieren via ziplines, helaas ligt die laatste nét iets buiten mijn budget (ook al is 25 euro voor zoiets best goedkoop…) en dus kiezen we voor de wandeling. Het eerste wat we op onze weg tegen komen is de vlindertuin. Niet veel bijzonders in vergelijking met die van Knokke, maar dit land is op zich al één grote vlindertuin dus heb je in zo’n serre niet veel te zoeken. Tijdens het wandelen komen we verschillende hangbruggen tegen, daarbij wordt het kind in Pieter wakker en wordt er hard gewiebeld en gesprongen… Met als gevolg dat mijne goedkope zonnebril (ondertussen 8e deze reis!!) kraakt en één van zijn glazen (plastieken) verliest!! Ik had hem namelijk in mijn hand en terwijl ik de zijkanten vastgreep sloeg het noodlot (alé pieter beter gezegd) toe!! Sven en Dries vonden me echter wel stoer met de éénglazige zonnebril, maar ik heb hem toch in de eerstvolgende vuilbak gedumpt! Nu ga ik weer met fel zonlicht door het leven… Zucht! Een stukje verder komen we uit bij het strand, iets wat we totaal niet verwacht hadden, maar goed, nu we er toch zijn lassen we even een genots momentje in. Waarmee ik natuurlijk bedoel dat we met zn allen op onze kont gaan zitten en genieten van het prachtige uitzicht die het meer en de omliggende vulkanen ons bieden!! Wat anders??
Na een dikke 20 minuten is het terug tijd om te gaan, we proberen droog door een ronddraaiende watersproeier te komen om vervolgens te beseffen dat we de verkeerde weg vast hebben en weer het geschikte moment moeten afwachten om snel de sproeier voorbij te lopen. Best wel fun eigenlijk! Tijdens het terugwandelen vallen plotseling de kleine vliegjes op… Ik had me ondertussen al volledig ingewreven met deet aangezien ik hét hapje der hapjes ben voor alles wat bloed zuigt, maar de anderen waren er behoorlijk gerust op. Tot Sven plotseling naar zijn benen keek die vol rooie stipjes stonden…. Trouwe lezers zullen ‘de verraderlijke rooie stipjes’ maar al te goed kennen uit mijn vorige verhalen…! Ze worden namelijk veroorzaakt door het vreselijke kleine zandvliegje en hebben na een 24u een helse jeuk als gevolg. Dit, in mijn geval, gedurende een drietal weken. Paniek in de tent!!!! Sokken worden zo hoog mogelijk opgetrokken (het lijkt wel even het nerd gezelschap) en mijn deet (altijd bij!!!) doet de ronde en wordt rijkelijk aangebracht! Eens benieuwd of de beten bij mijn reisgenoten hetzelfde effect zullen hebben als bij mij… Ik hoop voor hen van niet! We wandelen terug naar de ingang en volgen daar de pijl die ons nu wel naar de waterval brengt. Onderweg houden we nog even halt bij de aapjes. Het zijn spidermonkeys, zwarte aapjes die de langste staart hebben van alle apen. Het is zalig om hen sierlijk van tak naar tak te zien zwieren. Soms verwonderlijk dat ze nooit vallen! Maar met vijf soepele grijparmen is dat eigenlijk niet zo raar :-) We vervolgen onze weg naar de waterval, die we even later tegenkomen en die mooi, doch niet zoo bijzonder is. Het gaat hem vooral om het wandelen in de natuur eigenlijk. Op de terugweg stoten we op een groep Amerikanen, 50-60 plussers, die de adrenaline van hun leven ervaren door het glijden langs de ziplines. Eén voor één gaan ze moedig en vol enthousiasme naar beneden. Het ziet er best leuk uit, maar het zal niet voor nu zijn… Tijdens het afdalen zie ik nog een slang, maar die is net té snel weg om het te kunnen delen met de rest! Mja, ik heb hem in elk geval gezien :-D
Als we terug aan de ingang zijn, trakteren we onszelf op een heerlijke licuado. Even later komen de Amerikanen er aangegleden. Ze lopen over van enthousiasme en dat kunnen we ook wel echt horen want als je een Amerikaan ergens aan kunt herkennen, dan is het wel zijn stemvolume!!
Terwijl we aan het genieten zijn van ons drankje en elkaar foto’s bekijken loopt mijn gsm wekker af. Het is vijf uur, Nieuwjaar in België!!!!! We toosten alvast een eerste keer en vertoeven nog voor zevental uren in 2011.
Tijdens het terugwandelen worden we beloond met een kanjer van een zonsondergang!! De vulkanen weerspiegelen in het meer en aan de hemel komt een palet van kleuren tevoorschijn. Het is een prachtig plaatje en de camera’s doen hun werk!! Heerlijk toch die zonsondergangen! Ze blijven mijn favoriete foto onderwerpen! In het dorpje is er ondertussen al heel wat ambiance, iedereen bereid zich voor op de laatste avond van het jaar! Wij lassen nog even een rustpauze in, waarbij de rum eindelijk wordt geopend, maar het blijkt niet echt mijn ding te zijn. Sarah en Pieter verdwijnen voor enige tijd in hun kamer en Sven doet nog een poging tot een dutje. Het is uiteindelijk al dik acht uur als we vertrekken voor ons laatste maal van 2011! We wandelen door de hoofdstraat op zoek naar een geschikte plaats, wanneer ons een kerel met zijn fiets passeert, afstapt en luidop tegen Pieter zegt: ‘Woooow men, your girlfriend is hot!!!!’! Hilariteit alom :-)
Uiteindelijk kiezen we, na hevig aandringen van Dries, een restaurantje uit waar drie plaatselijke dames op de marimba aan het spelen waren. Een typisch instrument van hier. Ik vond het wel ok klinken en dat is echt wel uitzonderlijk! Want Joke en geluidjes… zijn niet de beste combinatie! Hoe dan ook, het leek me niet echt te storen. Sven en Pieter waren er echter niet echt wild van :-D Dries zat dan weer met een brede glimlachen mee te wippen :-D We werden bedient door een bijzonder sympathieke gualtemalteek die zijn best deed om het ons naar ons zin te maken. Mijn ‘kuip’ sangria stelde helaas wat teleur in smaak, maar het eten was dan wel behoorlijk goed! Toen Pieter het echt niet meer aan kon besloten we om verder te gaan. We stranden even verder in de bar van een hostel waar heel wat volk zit. Ondertussen werd er al volop met vuurwerk geëxperimenteerd! Zo hard er in België gewaarschuwd wordt voor het gebruik, zo los wordt er hier mee omgegaan. Groot en klein, jong en oud, in het midden van de straat, tussen de mensen,… het kan allemaal! Het maakt heel wat kabaal en om de zoveel minuten moeten we onze oren bedekken. Dries vindt het helemaal niet plezant en smijt zijn volledige armen in de strijd voorafgaand van een : alééééééééé jong!! Ik krijg de slappe lach van dit belachelijke gedoe, de rest kijkt me geamuseerd aan en begrijpen niet echt waar de lachbui vandaan komt, maar ik vind het hele gebeuren gewoon bijzonder grappig! Even later biedt een kerel ons oordopjes aan. We kijken eerst allemaal een beetje vreemd als hij een potje met groene knopjes aanbiedt… Ik twijfelde vooral omdat ik dacht te moeten betalen, de anderen dachten vooral dat het iets anders was :-D Uiteindelijk biedt ons dat toch enige rust!! Voor we het goed en wel beseffen is het aftellen begonnen en is het nieuwe jaar van start gegaan!!! FELIZ NUEVOS ANOS!!! 2012!! Sven neemt zich voor dit jaar een vrouw te vinden en een kind te krijgen en ik neem me voor het vierde jaar op rij opnieuw voor om mijn rijbewijs te halen!! :-D Alhoewel, is het nog wel de moeite, want op 21 december zou het toch allemaal gedaan moeten zijn! Misschien wacht ik nog wel tot erna, kwestie dat ik toch niet voor niets geld uitgeef hé!! ;-)
Anyhoe, na het uitdelen van kussen en knuffels wordt er een dansje ingezet om dit vervolgens verder te zetten in een reggaeton café tussen de plaatselijke bevolking! Het gaat er bij sommigen sensueel aan toe! De paal aan de muur beleeft topmomenten als je’t mij vraagt! Onze senior Sven, ondertussen toch al op leeftijd, geeft er algauw de brui aan en keert terug naar het hotel. Wij gaan nog eventjes door en Pieter wordt zelfs nog ten dans gevraagd door een plaatselijke schone!! Hij begrijpt eerst geen snars van wat ze zegt en vraagt Dries om hulp. Hoe hard Pieter ook probeert te argumenteren om niet te moeten dansen, want hij heeft bvb een vriendin (die er overigens helemaaaaal geen problemen mee had) uiteindelijk moet hij toch het onderspit delven en wordt er wel gedanst!!! Vergezeld van een korte conversatie bestaande uit volgende zinnen: ‘do you speak spanish?’ No. ‘Do you speak Espagnol’ No. En dat was dat! Als ze gedaan hebben zie ik het meisje terug keren naar haar vriendin. Ze roept haar iets in de oren, vervolgens lachen ze en geven elkaar een high five :-D Ik zou durven vermoeden dat Pieter het slachtoffer geworden is van een weddenschap!! Jaja!!! :-D We worden zelfs nog even vast gelegd op de gevoelige plaat en krijgen vervolgens een klein blaadje met de site waarop we binnen twee dagen onze foto kunnen bewonderen! We worden al behandeld als locals zeg! Wat een prestatie toch en dat in vijf dagen! :-D
Soit, de vermoeidheid slaat toe en uiteindelijk wandelen we tussen het vuurwerk en feestgedruis terug naar de hostel. De eerste dag van het jaar start immers ook alweer om een uur of 7!! Zolang dit maar niet voor de rest van het jaar geldt, is het goed! ;-) Tijdens het terugwandelen ligt op de hoek van de straat een hond languit op de grond, rond zijn muil ligt een plasje. Te hard gefeest veronderstellen we…. Het is ook voor hen nieuw jaar zeker??
Er wachten ons nog twee dagen in Panajachel met oa een vulkaantrekking op 3020 meter, daarna gaan we richting Quetzaltenango!
Veel liefs en aan iedereen een prachtig 2012 gewenst!!!
Nieuw Joke jaar
XXX