26 december om 6u45 is het weer zover. Na vier dagen vol heerlijk weerzien, warme knuffels, blije gezichten en heel wat ziektekiemen is het terug tijd om opnieuw afscheid te nemen en het tweede deel van mijn wereldreis aan te vatten. Met taxi Vinod (thank youuuu!!) rijd ik de luchthaven binnen en ontmoet, na enige tijd wachten, mijn reisgenoten voor de komende drie weken! De alom bekende Sven, en de nieuwe personages: Dries, Sarah en Pieter (die laatste 2 vormen overigens een koppel).
Het inchecken drukt ons al meteen met de neus op de feiten: de strenge controle van Amerika! Ik word prompt aan een kruisverhoor onderworpen. ‘Hebt u zelf uw bagage gemaakt? Hebt u electrische apparaten mee? Kunt u deze opnoemen? Hoelang blijft u in Amerika? Mag ik uw ticket naar Costa Rica zien? Wie zijn uw reisgenoten? Heeft iemand anders toegang gekregen tot uw bagage? Hebt u zaken mee die niet van u persoonlijk zijn? Wat is uw doel? ….’ Het vrouwtje neemt haar taak doodserieus. Met een strak gezicht doorloopt ze haar vragenlijstje en een glimlach kan er duidelijk NIET vanaf. Ze beëindigd haar kruisverhoor met de duidelijke mededeling dat ik gedurende de tijd tussen nu en het opstappen van niemand niets mag aannemen en mijn bagage in de gaten moet houden. Ik ben meteen een beetje van mijn melk… Jeetje zeg, wat een vragen!! Je zou jezelf al beginnen in twijfel trekken: ‘euh ik heb hem zelf gemaakt toch? Heeft daar nu niemand anders iets in gestoken? Ik heb toch correct geantwoord?’ Amerika amerika!!! Hoe zal het daar ter plaatse dan verlopen?? Nog strakker?? We zullen zien!
Er rest ons niet bijzonder veel tijd meer voor het opstappen en we moeten nog voorbij de douane, dus het wordt een beetje door doen. Als we eenmaal klaar zijn voor de ‘boarding’ is de lange rij al bijna volledig weg en behoren we bij de laatste die het vliegtuig instappen. Er wacht ons nu een vlucht van acht uurtjes. De vlieger is niet luxueus, slechts twee rijen met stoelen, geen kadootjes, geen televisietjes in de stoelen, en geen lekkere fleecjes om mee te nemen. Er is wel een dekentje voorzien, maar mijn oog valt al snel op het etiketje aan de zijkant waar heel duidelijk op vermeld staat: ‘this is property of american airlines. Please do not remove this from the airplane’. Mijn fantasie slaat op hol en ik zie mezelf al tegengehouden aan de douane terwijl ze met een afkeurende blik het dekentje uit mijn rugzak vissen. Laat maar! Ik koop wel een dekentje ter plaatse dan!!
Het duurt niet lang voor ik in slaap dommel. Ik word verschillende keren wakker, maar kan telkens terug de slaap vatten. Als ik uiteindelijk echt ‘terug’ ben is het nog slechts een tweetal uur vliegen. Naast mij zitten twee zusjes. Voor eerst kunnen ze het nog perfect met elkaar vinden, maar als de ene plotseling per ongeluk een zakdoek laat vallen op het ‘territorium’ van de ander begint de oorlog! Het vodje vliegt over en weer, tot grote zus beslist om de grove middelen in te zetten en met volle hand en nagels in de arm van kleine zus knijpt. Lang en dreigend. Het gezichtje vertrekt, de oogjes worden glazig en even later rollen de tranen over haar wangen. Ze geeft echter niet op en gaat in de tegenaanval. Ik zit…en kijk ernaar, niet goed wetende wat te doen. Wanneer ik echter het zinnetje ‘ik stop niet zolang jij niet stopt’ hoor, beslis ik dat het toch tijd is voor een interventie. Als een echte verklikker tik ik subtiel op de schouder van mama die voor ons zit, als ze omkijkt geef ik haar een betekenisvolle blik in de richting van de meisjes. En dan komt er toch een einde aan de stille koude oorlog tussen de zusjes. Enige tijd later komt er ook een einde aan de lange vlucht en landen we op Amerikaanse bodem! New York!
Wanneer we uit het vliegtuig komen staat er een vrouw klaar die de passagiers voor de ‘Miami’ vlucht staat op te wachten. Ze heeft de tickets bij en deze steken in een fluo oranje ‘Expess flight’ hoesje. We hebben immers minder dan een uur de tijd vooraleer de ‘boarding’ begint… We passeren de bagagecontrole waar we vlekkeloos doorgeraken en haasten ons vervolgens naar de paspoortcontrole waar we meteen mogen aanschuiven in een aparte lijn. Het duurt toch nog wel even. Alle vingertoppen worden ingescant, er wordt een foto genomen en gevraagd wat je precies komt doen in Amerika. Al bij al valt het nog wel mee, maar hoe dan ook moeten ook wij onze beurt afwachten. Wanneer het eindelijk aan ons is komt er een gezinnetje naast ons staan (duidelijk net geprofiteerd van de 2+1 gratis actie bij pearl want ze dragen allen dezelfde nerdbril). Ze verkondigen dat zij voor mogen, want daarnet waren ze aan de beurt, maar waren de ‘arrival’ kaart vergeten in te vullen… Pieter vraagt of zij ook zo dringend een vlucht moeten halen, en uiteraard is het antwoord ‘ja’. Als de douane beambte hen wenkt kunnen we echter niet verder discussiëren, zij hebben gewonnen en wij moeten nog wat langer wachten… Uiteindelijk geraken we er allemaal vlotjes door, pikken onze bagage op, leggen ze een eindje verder terug op de bagageband en kunnen tenslotte naar de gate, waar we nog ruim op tijd arriveren!
Ook de tweede vlucht verloopt vlot! Een kleine drie uur later komen we aan in Miami. Hier brengen we de nacht door. We pikken onze bagage op, lopen ietwat verloren in de grote onduidelijke luchthaven en komen zo eerst bij de ‘hotel shuttles’ terecht. Sven en ik verblijven echter in een ander hotel dan Pieter, Sarah en Dries. Ook al zouden ze zich in elkaars buurt bevinden, er zijn duidelijke verschillen… Ons hotel blijkt namelijk een shuttle te hebben, maar de andere niet… Na heel wat heen en weer geloop besluiten we dan toch maar om een taxi te nemen.
Eenmaal aangekomen zien we dat de hotels gewoon tegenover elkaar liggen. Deze van ons ziet er echter een stuk deftiger uit dan het ‘motelletje’ van Dries en co :-D Ook de chauffeur bevestigd dit: ‘The runway inn is little bit better, you should take that one’. Maar helaas de reservaties zijn al gemaakt… En als we eventjes later elkaars kamers vergelijken blijken Sven en ik inderdaad in de beter versie te verblijven!! Onze kamer is een stuk netter en de airco werkt! Die van Dries, Sarah en Pieter ziet er eerder uit als een louche kamer die als decor gebruikt wordt in één of andere Amerikaanse maffia film :-D
Na een korte verfrissing gaan we eten en merken zo meteen dat we in het echte Amerika zitten! Vettige hamburgers, een tafel met een eigen ‘waitress’, een lage bar waar mensen aan zitten te eten, refill cola’s, dikke mensen,… Die Amerikaanse films zijn dus echt waarheidsgetrouw hé!! We zitten er gewoon middenin! Als we daarna het benzinestation binnenstappen om nog wat drank te kopen, zien we zo al het scenario voor ons waarin op dat moment een boef de zaak binnenkomt en de man achter de kasse overvalt!! Net zoals in de films!!! :-D Oh die fantasie toch! Of nee, misschien gewoon teveel films gezien ;-)?? We ploffen ons in de tuin van het ‘motel’ en eigenen elke persoon die buiten komt een persoonlijke rol toe. De ene is de moordenaar, een ander de ontvoerder, en de volgende dan weer de drugdealer, gevolgd door de vent die straks een orgie heeft in zijn kamer…. Teveel films gezien dus :-D
We zijn echter allemaal een beetje de pijp uit en gaan tegen tien uur naar ons bedje. Ik heb nog enkele dingen af te werken waarvoor ik in België geen tijd had en vergas Sven een half uurtje met een stevige portie ammoniakgeur (ra ra ra wat heb ik gedaan…;-)). Daarna is het goed geweest en rol ik in mijn bedje, morgen moeten we immers alweer om 7u opstaan.
Zo gezegd zo gedaan! Met kleine oogjes staan we op en nemen nog snel een ontbijtje terwijl de anderen al aan de voorkant staan te wachten op ons… Zij hadden helaas geen ontbijt… Hahahahaha! We smokkelen hen op de shuttlebus naar de luchthaven (want ook dat had hun hotel niet en het onze wel :-D) en doorlopen daar voor de laatste maal de hele reutemeteut. Inchecken via de machines, aanschuiven om de bagage af te geven, door de controle (deze keer met optionele bodyscan! Heb ik geskipt) en wachten aan de gate. De vlieger vertrekt deze keer een beetje te laat, maar desondanks zitten we toch wéér als één van de laatsten erop. Ik zit ingesloten tussen twee Guatemalteken die nieuwsgierig zitten te gluren als ik mijn ‘arrival card’ zit in te vullen. Maar blijkbaar wilden ze gewoon mijn stylo lenen… :-) En dan, een dikke twee uur later arriveren we EINDELIJK op onze bestemming! GUATEMALA! Let the travel begin!!
Na het oppikken van de bagage en het ontvangen van een nieuwe stempel (die wederom op een verkeerde bladzijde in mijn paspoort werd gezet! Doeme!) wandelen we de luchthaven uit waar een massa mensen staat te wachten. We zien er twee staan met een bordje waar Dries zijn naam op staat. De ene is ons vervoer en de anderen zijn mensen waar hij een pakketje moet aan leveren. Jaja meteen louche zaken met die Dries ;-) Nadat de ‘deal’ gesloten is kruipen we in het busje en laten ons naar ‘Antigua’ brengen. Guatemala City slaan we over omwille van te groot, te gevaarlijk en niet gezellig.
Veel dingen lijken op het eerste moment hetzelfde aan Azië. Gigantische reclame borden, kraampjes en verkopers langs de weg, stinkende uitlaatgassen,… Maar anderzijds zijn er ook heel wat verschillen! De verkeersdrukte is een stuk minder dan in Azië, er lopen heel wat mensen met cowboyhoeden rond, het is helemaal niet zo warm, de opschriften langs de weg zijn niet in het engels, er zijn amper brommers, veel meer kleuren en er hangt een compleet andere sfeer!
Wanneer we Antigua binnen komen voelen we ons meteen in het typische centraal-Amerika! Mensen in kleurrijke klederdracht, een kasseienweg over de hele stad, kleine kleurrijke huisjes in koloniale stijl, heel wat kerkjes en torentjes en een heerlijke zon die haar warmte mee neemt als ze achter de wolken verdwijnt. We verblijven in een typische hostel met kleurrijke kamers, keukentje, gezellige binnenplaats en een dakterras met hangmatten. Mijn gedachten worden terug gekatapulteerd naar mijn eerste reis in Zuid-Amerika waar alles soortgelijk was. Terug naar waar alles ooit begon :-)
Na het droppen van de bagage wandelen we de stad in. Het is er levendig doch ook rustig. In het centrum van de stad ligt het ‘hoofdplein’ met er rond heel wat belangrijke gebouwen. Er hangt een gezellige activiteit. Mensen zitten op bankjes rond de fontein of verderop in het park. Ze genieten van het zonnetje en de beweging. Ondertussen proberen verkopers hun waren aan te prijzen. Fluiten, armbandjes, doeken, sjalen,… En allen in hun typische kleurrijke kledij. Is het jullie trouwens opgevallen hoe vaak ik het woord ‘kleurrijk’ al gebruikt heb?? :-) Maar het is ook echt van toepassing hier!!
Nadat we onze portemonnee gevuld hebben (met slechts 200 euro want meer kunnen we niet afhalen…zucht) is het tijd om ook onze maag te gaan vullen! Het restaurantje heeft een zelfde gezellige binnenplaats als in de hostel, omringd door planten en bomen. We riskeren ons nog niet echt aan de typische typische gerechten en doen ons tegoed aan wat mini pizza’s, soep, en in mijn geval een croque monsieur :-) Laat die bonen nog maar even voor wat ze zijn!!! ;-)
Het valt me meteen op dat de prijzen hier heel wat hoger liggen dan ik verwacht had… Het goedkope Azië ligt nu duidelijk (effectief) mijlenver weg…
Even later, tijdens onze verkenningswandeling, stappen we een supermarkt binnen waar we informeren naar een sim kaart of gsm. Alé, waar Dries ernaar informeert, hij is immers de enige die vloeiend Spaans spreekt. De rest staat er maar een beetje voor choco bij. We komen al snel te weten dat het onmogelijk is om een sim kaart van hier in je gsm te steken. Blijkbaar kun je enkel gsm’s gebruiken die hier verkocht worden… De snodaards!!! Onze gsm kan wel ‘gedeblokkeerd’ worden, maar dat is eigenlijk illegaal en kan niet gedaan worden bij officiële verkooppunten… Sjit.. Wat een domper! De gedachte niemand te kunnen bereiken en zelf ook onbereikbaar te zijn geeft me maar een naar gevoel. Ik hou er niet van… Duuuus laten we maar even de illegaliteit induiken en die handel deblokkeren! Met geld kun je immers alles voor elkaar krijgen, nietwaar? Binnen een uurtje mag ik hem terug ophalen! We wandelen terug naar het hotel waar we eventjes later allemaal strike op bed vallen en een dutje doen… Om 21u schieten we wakker, allemaal zo groggy als iets! Nog eten of niet? Mijn antibiotica verplicht me tot nog een maaltijd, dus eten ga ik! Uiteindelijk gaat iedereen mee en ploffen we ons neer in een restaurantje waar we tortilla’s en consoorten verorberen. Daarna zit dag één er op en kruipen we allemaal in ons bedje.
De volgende morgen word ik gewekt door Sven die volop in plastieken zakken aan het rommelen is. Het is pas 8u en dit past helemaal niet in mijn schema! Helaas wordt ook naast onze kamer op de binnenplaats het ontbijt uitgedeeld, dus is er heel wat lawaai. Verder slapen lijkt dan ook niet echt een optie. 8u s’morgens… da’s dus 15u in België!! Ideaal moment voor een skypke! Ik zend een smsje met mijn illegaal gedeblokkeerde gsm (die blijkbaar wel kan zenden maar niet ontvangen…Grrr!!) en even later verschijnen de mams en de paps op het scherm. Het doet deugd om hen terug te zien, want na mijn korte en hartelijke tussenstop is het toch eventjes wennen aan het feit dat ik weer zo lang op tocht ben. Het voelt wat onwennig en ik moet mijn draai terug vinden. Maar dat komt wel.
Door mijn skype loop ik vertraging op in tegenstelling tot de anderen. Wanneer ik nog volop aan het ontbijten ben staan zij al klaar om te vertrekken. Ik hou van mijn vrijheid en doe graag alles op mijn eigen tempo, maar ik wil zeker niemand ophouden, dus onze wegen scheiden. En na een frisse douche ga ik alleen op pad. De zon staat hoog aan de hemel en geeft een heerlijke warmte af, als ze echter achter de wolken verdwijnt wordt het al snel wat frisser. Ik kuier langs de straten, bewonder de mooie koloniale gebouwen, en wandel langs het plaatselijke marktje waar een local volop en luidkeels de bijbel aan het verkondigen is… Ze zijn ontzettend christelijk hier! Kerken en jezussen langs alle kanten!!
Ik zou Joke niet zijn als ik niet in een mum van tijd op de souvenirmarkt zou terecht komen! De kleurrijke zakjes, armbandjes en portefeuilles liggen me aanlokkelijk aan te staren… Dit wordt nog moeilijk!! Maar ik ben dapper en koop niets! Nog niet… :-) Dat ik één dezer dagen zal bezwijken, is een feit!
Eenmaal terug in het hotel plof ik me in de hangmat en wieg mezelf in slaap… tot ik eventjes later terug vergezeld wordt door mijn reisgenoten. Om 14u gaan we onze eerste vulkaantrekking doen! Maar de Pacaya, een actieve vulkaan!! Maar daarvoor moeten we nog even de innerlijke mens gaan versterken. Het wordt een rush! Cafeetje binnen gaan, terug vertrekken omdat we vrezen dat het niet tijdig zal klaar zijn, dan maar pizza’s bestellen, binnen schrokken, snel wandelen naar het hotel en vervolgens nog meer dan een half uur wachten omdat ze ons toch te laat komen ophalen…. Had ik het niet gedacht… Haast en spoed is zelden goed!! Mijn lijfspreuk ;-) Zeker in deze landen!
Even later nemen we plaats in een overvol busje. De koffer, waar een gigantische Bass box in ligt (aaaaaaaaaah!!!!) wordt even later nog omgetoverd tot zitbank. Het gedreun gaat echter gewoon door en de muziek zelf horen we niet eens. Ik haat bassboxen!!! Mijn hart raakt daarvan ontregeld en ik laat dan ook duidelijk mijn ongenoegen merken. Gelukkig verdwijnt het irritante geluid eventjes later en kan ik rustig naar mijn eigen muziek luisteren!! Lang leve de Ipod!! :-)
Na een vlotte rit, met een ietwat langere tussenstop bij een benzinestation (chauffeur had geen geld en wachtte tot één van zijn vriendjes het kwam brengen…??!!) arriveren we bij ons vertrekpunt. We komen al snel te weten dat we helemaal géén lava zullen te zien krijgen… Dju toch! We krijgen een gids toegewezen die ons zegt dat we in groep moeten blijven en worden ook meteen omringd door ‘taxi paarden’. Ik ben mijn ezelavontuur van Jordanië echter nog niet vergeten en bedank vriendelijk! Daarbij kom ik hier om te wandelen, niet om de luie seut uit te hangen!
Het wandelen blijkt helaas niet zou eenvoudig te zijn. Het is niet bepaald super steil, maar de ondergrond bestaat volledig uit lavastenen die voortdurend vanonder je voeten rollen… Stapt niet bepaald vlot!! Ik ben al snel weer de laatste en wordt op de voet gevolgd door twee paarden met ruiter. Net gieren die aan het wachten zijn tot hun prooi het gaat begeven zodat ze kunnen aanvallen!! Het irriteert me mateloos en ik doe teken dat ze moeten doorlopen. ‘Taxi senorita?’ ‘Nooooooo!!! You annoy me!! Go on!!’ Maar engels is niet hun sterkste kant, dus ze verstaan er geen bal van en blijven gewoon achter mij lopen. Grrrrrrrrrrr!!! Met de adem van een paard in mijn nek en de vrees dat er elk moment een hoef op mijn hielen kan trappen, voel ik me niet bepaald op mijn gemak. Bij de eerste stop snel ik dan ook naar voor zodat ik niet meer de laatste moet lopen. Fieuw!
Het uitzicht wordt steeds mooier! We kunnen de enige drie actieve vulkanen in Guatemala aanschouwen!! De lucht is blauw, de zon schijnt vrolijk en de scherpe wind zorgt voor een ijzige kou!!! Je moet haast blijven wandelen om warm te hebben, want zodra je stil staat slaat hij toe en krijg je de bibber om je lijf! Het is mij ondertussen al duidelijk dat ik me mispakt heb aan kledij! Daar sleurde ik dan in de Aziatische hitte met teveel nutteloze warme kledij en nu zit ik hier in de koude met te weinig kleren!! Zucht, wat een voorbereiding…
Het laatste deeltje van de wandeling wordt een geklauter over grote scherpe lavarotsblokken. Vallen is hier geen optie want het gesteente is zo ruig dat de kleinste aanraking je huid open haalt! En dan uiteindelijk komen we bij onze eindbestemming. Geen lava, geen krater, geen top, maar wel een super uitzicht met ondergaande zon vergezeld van prachtige wolkenformaties met de meest heerlijke kleuren! En niet te vergeten, een natuurlijk barbecue! De hitte komt hier uit de aarde waardoor je gemakkelijk je eten kan grillen (en jezelf terug wat opwarmen!)!
De meesten zijn volop in de weer met marshmallows (de klassieker), maar wij houden wel van wat originaliteit en halen onze mondvoorraad brood en plaatselijke zwan worsten boven! Stokje scherpen, worstjes en brood erop, enkele minuten in de hitte houden, en klaar is kees! :-D
Twee honden komen met zielige smekende oogjes en een kwispelende staart naast ons staan. Mijn dierenliefde verplicht me dan ook om enkele stukjes met hen te delen.
Ondertussen genieten we volop van de prachtige kleurenschouwspel die de ondergaande zon ons biedt! Mmmm i love this part of nature!! Dit zou een ideaal weekendje met de vrienden kunnen zijn. Tentjes opzetten, barbecuetje, ondertussen genieten van de ondergaande zon, kampvuurtje en s’avonds met z’n allen knus in de slaapzak! We komen later van de gids wel te weten dat het hier s’nachts soms tot -10 gaat…. Net iets minder dus…
Door onze bbq en het oneindig aantal fotoshoots (jaja, er wacht jullie weer heel wat zonsondergang fotos :-D) zijn we al snel de allerlaatste groep (Sven en ik ook de allerlaatste van onze groep) die aan de afdaling moet beginnen. De zon heeft ons haar laatste pracht geschonken en neemt dan ook het laatste beetje licht met zich mee… Het wordt al snel pikdonker, wat het wandelen er niet makkelijker op maakt!! Gelukkig hebben enkele een hoofdlamp mee die ons wat licht in de duisternis schenkt!!
Als we enige tijd later eindelijk terug in Antigua arriveren is het al bijna acht uur. We worden gedropt aan het hoofdplein en gaan snel nog een restaurantje binnen waar we nog een maaltijd verorberen. Blijkt al snel dat we niet echt de juiste keuze gemaakt hebben, want mijn lasagne is het enige dat op iets trekt… Goed voor mij dus :-D Daarna wandelen we snel terug naar de hostel, de koude heeft immers ook hier alweer zijn intrede gedaan! Een heerlijk en welverdiend bedje wacht ons op…!
Als ik de volgende dag wakker wordt is het 9u. Nog veel te vroeg, maar toch al een uurtje later dan gisteren! Mijn kamergenoten zijn blijkbaar al uit de veren want ik ben het enige levende wezen in de kamer. 29 december… Mijn verjaardag! Ik ervaar het met gemengde gevoelens. Enerzijds is het wel bijzonder om je verjaardag in het verre Guatemala te kunnen vieren, anderzijds mis ik de belangrijke mensen rond mij waarmee ik mijn verjaardag zou willen vieren…. Mijn reisgenoten zijn het vast vergeten en ik ben ook niet te type om het luidop te gaan uitkramen. Ik trek wat kleren aan en stap de kamer uit. Op de gang kom ik Sven en Dries tegen. ‘Aaaaah daar is onze…’ Sven stopt zijn zin. Hmmm, zouden ze het toch niet vergeten zijn dan? Maar er wordt verder niets gezegd. Ik laat mijn bordje vullen en ga op het dakterras zitten om mijn ontbijt te verorberen. Plotseling komen Dries, Sven en Sarah tevoorschijn, ze dragen een grote mand en beginnen te zingen: feliz compleaños…. !! Ze zijn het niet vergeten!!!!!!!! Joepie!!! Ik neem mijn kadootje in ontvangst en geef hen allen een pieper! De mand is gevuld met allerlei voedingswaren: Pepsi, Bacardi rum, chips, snoepjes, koekjes, perzikken,… En Sven heeft nog een extra bijlage ? een zakje nesquick!! Waauw!! :-D Heel erg fijn!!! Ik ben verrast en blij!!! Maar er komt precies iemand te kort… ‘Pieter wenst je ook een gelukkige verjaardag, maar hij ligt momenteel ziek in bed…’ zegt Sarah. Ai het eerste slachtoffer is gevallen! De diarree heeft toegeslagen! Die italiaan gisterenavond bleek echt de verkeerde keuze te zijn geweest…
Ik vervolledig mijn verjaardag met een skypje naar de mama en de papa! Dat hoort er nu echt wel bij!! Ook ontvang ik met alle plezier de vele wensen van op facebook! Lang leve internet!!! :-D
Er wordt beslist door te reizen. Deze namiddag verlaten we Antigua en rijden richting Panajachel! Daar zullen we de overgang van oud naar nieuw vieren! Nu blijkt de uitdaging: de volledige inhoud van mijn mand in mijn rugzakken te krijgen…!! En dat vinden ze grappig natuurlijk!! 3 liter Pepsi, 1 liter bacardi, 2 zakken chips, een blik perzikken, zakken snoep,… Het wordt een geprop van jewelste en ik heb even terug het gevoel dat mijn rugzak evenveel weegt als in Azië… Gelukkig zal dit gauw terug verminderen! Op naar Panajachel!!
Veel liefs!!!
27 jarige Joke :-D