Op een klein uurtje staan we in Santa Lucia (kort dutje dus). We checken in in `Stokkiesdraai`Ons verblijf voor de komende drie nachten. Voor het eerst zitten we echt in een stadje. Wanneer de hostel uitwandelen komen we meteen in de hoofdstraat terecht.

We krijgen een tweetal appartementjes voor telkens vier personen. Het ziet er echt veel te goed uit! Een keuken, een tv, een woonkamertje met 2 bedden, een badkamer met ligbad, kamer met dubbelbed en kamer met twee aparte bedden. Dit is beter dan sun parks!! Het lot brengt Wim, Jan, Nancy en mij samen. En ik deel de kamer met stille nachtvlinder Nancy! Eindelijk eens iemand die niet snurkt!!Woehoe!

We verzamelen bij het zwembad voor de planning van de dag. Jan brengt er ons ondertussen van op de hoogte dat we s`avonds voorzichtig moeten zijn als we in de tuin wandelen, we mogen de lichtjes in geen geval passeren... De tuin grenst namelijk aan de rivier waar zowat 1200 krokodillen en 800 nijlpaarden in zitten!!!! S`Nachts komen de nijlpaarden uit het water aan land om te grazen… Ze staan dus geregeld eens in de tuin… Waaaaaaaaaaaaaauw spannend!!! Mijn ogen beginnen te schitteren, dit is pas avontuur! Ik ben er dan ook zeker van dat ik elke avond de tuin kom afspeuren, maar wees gerust, is ben voorzichtig en passeer de grens niet! We beslissen om vandaag de boottocht op de river te doen. Hippo`s en krokko`s spotten!! Woehoe,enthousiame alom!!!Me like dangerous animals!!!

We plooien onze picknick plastiek open op het grasveldje naast het zwembad (deze vakantie heeft echt top logeerplaatsen!!) en nemen er ons middagmaal. Daarna gaan we eens elk onze eigen weg uit, verkennen het stadje, kopen kaartjes, en souverniertjes. Nancy en ik lopen samen en passeren een marktje. `Ik vind het wel fijn dat ze hier niet zo opdringerig zijn als in Azie` zeg ik haar. Maar mijn woorden zijn nog niet koud of er staat een verkoopster naast mij om haar waren aan te prijzen… Bij elk standje krijgen we assistentie en `special prices`. Ik vraag aan 1 van de vrouwen of ze morgen open zijn en hoe lang. `Every day open 24 hours…` `24 hours?? That`s hard work` zeg ik verwonderd. Ze knikt. Ik kijk om me heen en zie achter de standjes, in de muren een ruimte waar een hek voor zit, daarachter liggen matrassen, het is mss een meter breed en max 2meter lang... Hier wonen deze mensen dus…Dit is even slikken, mijn hart bloed als ik dit zie… Je voelt je best wel machteloos, want veel meer dan je er even slecht om voelen kan je niet doen…en dat helpt ze al helemaal geen zak... L Dit is helaas keiharde realiteit, reizen is niet alleen de mooie dingen zien, maar ook de mindere mooie dingen… Het maakt allemaal een deel uit van het land en je kunt er je ogen niet voor sluiten.

Om 15u is het zover, we stappen op de boot, klaar om op krokodillen en nijlpaarden te jagen! De adrenaline jaagt door mijn lijf, hopelijk komt er 1 voor onze boot gesprongen ofzoiets! We zitten helemaal vooraan en kunnen eigenlijk zo in het water springen als we willen, maar ja…dat wil je uiteraard niet! We zien al behoorlijk snel enkele nijlpaarden boven water komen, wat een machtige beesten! Maar vooraleer we verder varen slaan we eerst eventjes rechtsaf en zien daar op het land een kanjer van een krokodil liggen!! Dit heb je gewoon nog nooit gezien!! Het beest is vijf jaar en zeker wel een meter breed en drie meter lang ofzo! Veel te wild!!! Echt megaa!! De boot gaat super dicht en er worden massas fotos getrokken. De krok beweegt voor geen centimeter (zou het wel een echte zijn?), maar mss is dat wel best. Hoewel het toch spannend zou zijn als hij… Ja ja, ik hou ermee op, sorry! We varen verder over de rivier en komen onderweg echt massas nijlpaarden tegen. Sommige in groep met een stuk of tien! Af en toe gaan ze onder en komen dan al pruttelend en met flapperende oortjes weer boven. Nijlpaarden kunnen ongeveer 6 minuten onder water blijven. Meestal lopen ze over de grond, zwemmen kunnen ze wel, maar niet zo super goed. Ze bevinden zich dus vooral op plaatsen waar het water niet te diep is.

Ze zijn echt kolossaal en wat vind ik dit super te wild!! Te bedenken dat deze beesten de gevaarlijkste van allen zijn! Dat ze jaarlijks heel wat menselijke slachtoffers maken. Dat maakt het allemaal super spannend toch?? We komen er echt massas tegen, sommige gapen even en tonen zo hun gigantische mond en scherpe tanden…Waauw…

Van de 1200 Krokodillen zien we er slechts een drietal, wat wel jammer is. Maar we zijn blij met wat we te zien krijgen. Af en toe varen we ook eens naar de kant waar dan een prachtige arend of ijsvogel op een tak zit. Daar gaat Jan zijn kodak weer ;-)

Wat een avontuur zeg! Echt super de max die gevaarlijke beesten!

Na het avondmaal gaan we met zn allen op zoek naar een bar waar we de halve finale van Kim Clijsters kunnen volgen. In de eerste bar gaat de televisie uit voor een optreden, in de tweede bar zijn ze net van plan te sluiten, ze verwijzen ons wel door naar een andere plaats. Terwijl we onze weg zoeken op de mega grote parking zie ik plots iets bewegen voor ons. We rijden verder en wat wandelt er plotseling over de weg…Een nijlpaard!!!! Roepen we met enkelen in koor!!! Waaauw veeeel te wild!! Het beest wandelt echter gewoon rustig verder de straat over en verdwijnt vervolgens in het struikgewas.

Ik ben op en top enthousiast! Voor mijn part rijden we nog heel het stadje rond op zoek naar kuierende nijlpaarden. Maar ons Belgie gevoel roept `kim clijsters`!!

In de laatste bar hebben we prijs en na een beetje zoeken lukt het hen om een post te vinden waar we ons kimtje op kunnen volgen. De andere twee zijn nog bezig waardoor we nog een beetje moeten afwachten. Rob voelt zich meteen thuis aangezien het stella bier hier mooi uit de tap glijdt en uiteraard vlotjes in Rob verdwijnt. Zijn we belgen of wa? :-D

Ons geduld wordt beloond en een uur later staat ons kim eindelijk klaar om te beginnen! Jullie hebben het al dan niet gevolgd, maar het was weer een spannende strijd! Op en neer, net zoals we Kim kennen! Na de eerste (helaas verliezende) set gaan de eersten al terug naar de lodge. `Die hards` Tinne,Rob en ik blijven Kim echter steunen! En we gaan ook steeds meer op in het spel! Er wordt gezucht, geklapt, gevloekt en gelachen. Ondertussen tikt de tijd rustig verder en is het al snel twaalf uur. We hebben dubbele gevoelens bij de tie break. Enerzijds willen we echt graag gaan slapen, anderzijds willen we natuurlijk dat Kim wint. Ze kiest voor het laatste en onze bedjes moeten nog even wachten. Die laatste set MOETEN we toch gezien hebben?!

En we gaan er weer helemaal in op! Verschillende andere mensen komen eens piepen om te zien waar deze drie blanken zo in op gaan. Iedereen weet ondertussen wel dat we Belgen zijnJ En eentje waagt het zelfs om ons wat concurrentie te geven en begint telkens te klappen en te joelen als Venus een punt maakt. Tssss…het is waarschijnlijk geen echte Amerikaan…Maar al bij al is het best grappig. Wanneer Clijsters dan eindelijk een einde maakt aan de match vliegen onze armen in de lucht (met bijhorende gebalde vuist) en roepen we voor heel de bar!! Heerlijk toch, dat overwinningsgevoel! We kijken nog eens achter ons om de concurrent een brede smile te geven, maar deze blijkt verdwenen te zijn…. Hahahaha! You rule Kimtje!!!

Met een tevreden en voldaan gevoel wandelen we naar ons bedje. Maar niet vooraleer we eerst nog eens voorzichtig te tuin in piepen om te zien of er misschien een nijlpaard staat te grazen. Helaas, geen succes!

Op dag twee gaan we richting Cape Vidal.Het plan is om vandaag te gaan snorkelen, maar het weer steekt daar een stokje voor. Een felle wind drijft de wolken voor de zon en brengt een sombere gloed over het landschap.

We rijden weer een stuk door een natuurpark en zien heel wat beestjes, jammer genoeg geen onbekende, waardoor mijn intresse al snel weer een beetje gaat liggen. De late match van de avond ervoor eist zijn tol en ik dommel weer in slaap. Plotseling krijgt Wim een ingeving: `heeft iemand het vlees ingeladen??`. Het plan is namelijk om ergens in het park te braaien (bbq`en dus). Iedereen kijkt naar elkaar en overloopt hetgeen we deze ochtend in de koffer staken. `Euh… ik stak er de groentjes in`, `en ik heb de drank ingestoken`, `ik had de zak met de sauzen…` Mja,ik had niets want ik was weer de laatste. Maar niemand kan zich herinneren de zak met het vlees uit de frigo gehaald te hebben…
Jah…wat nu? Enkel groentjes? Neeee, veel te saai! We besluiten om terug te keren naar de ingang en uit te leggen wat het probleem is. We hebben immers al allemaal betaald…
Helaas, uit het park is uit het park, dus besluiten wij om allen uit te stappen en Jan alleen om het vlees te laten gaan. Da`s dan maar 1 persoon die opnieuw moet betalen.

Rob en ik (nog wat last van de late avond) leggen ons neer in het droge gras en zetten ons dutje voort. Even later komt Jan terug en rijden we meteen door naar Cape Vidal.

We stoppen op een mooie plaats waar we uitzicht hebben op de wilde zee (geen gesnorkel dus) en waar de nieuwsgierige aapjes op ons toekijken vanuit de bomen. Opgelet met het eten dus!! Terwijl Rob, Jan en Wim alle moeite doen om het vuur in gang te krijgen, daal ik af en wandel richting zee. Ik speur de waterlijn af en vind er werkelijk de gekste dingen! Alle schelpjes en beestjes zijn turqoise of paars gekleurd.

Je komt er echt de raarste schepseltjes tegen. Een soort opgeblazen kleine zakjes die je kunt doen ploffen met een lange felblauwe draad eraan, paarse schelpen waar een soort doorzichtig schuim uitkomt die aanvoelt als rubber, piepkleine blauwwitte wezentjes die in het water lijken uit te vouwen tot een mini ruimteschip… Ik kijk mijn ogen uit en ben gefascineerd door hetgeen in hier allemaal vind! Wat moet de onderwaterwereld hier prachtig zijn!Zonde dat we het niet kunnen gaan ontdekken L
Terwijl ik verder speur naar gekke dingen overspoelt de zee mijn voeten, rond mijn been wikkelt zich 1 van de rare fijne blauwe draden. `Coool` denk ik en hef mijn been op om het eens van dichter te bekijken. Meteen voel ik echter een stekende pijn door mijn enkel gaan. Ik duw mijn voet snel terug in het water en het draadje spoelt er weer af. `Auw aauw auw!!!` Mooi maar pijnlijk! Ik staak mijn zoektocht en wandel terug naar boven. Mijn enkel begint nu lichtjes rood te worden en er verschijnen blaasjes op.

`Ai, pijlstaartkwal, kan erg pijnlijk zijn…` besluit Tinne na mijn kwalbeschrijving. `Dodelijk?` vraag ik voorzichtig. Jah, mijn fantasie he… `nenee, gewoon erg pijnlijk.`Pak van mijn hart! Ik ben wel een harden, dus de pijn doorsta ik wel! Al vind ik zelfs dat het best meevalt, het was waarschijnlijk nog een babytje ofzo :-D
Ondertussen is er al hulp ingeschakeld om het vuur aan te krijgen. Al de voetbalmagazines van Rob waren er al doorgebrand en nog steeds geen succes. Enkele potige Zuid-Afrikaanse blanke mannen snellen ons te hulp en steken het vuurtje aan de gang met wc papier :-) Hun vrouwen zijn op weekend met de kids, dus zijn ze met zn allen samengekomen, vertellen ze met een pint in de hand...

Om half vier is het dan eindelijk zover: tijd om te eten! Ik zie het al helemaal zitten en val het lekkere kippenbrochetje aan die ligt te lachen op mijn bord. Het plezier is echter van korte duur wanneer de pikante kruiden beginnen te dansen op mijn tong!! Mijn flesje water mag eraan geloven! Jeetje jeetje, dit kan ik echt niet opeten! Ook de rest geeft nu toe dat het toch wel stevig gekruid is en moeten ook geregeld naar hun bekertje drank grijpen. Ik doe nog een poging om de stukjes vlees af te spoelen met wat water (wat nogal rare blikken als gevolg heeft), maar het blijft helaas te pikant voor mij. De kip vliegt terug en worst komt in de plaats, maar die kan mij niet echt overtuigen. De rijkelijke braai maaltijd is voor mij net iets armer uitgevallen, jammer :-(

Ondertussen wordt de zee steeds wilder en komt ze dichter en dichter; We starten een wandeling om naar wat krabben te gaan kijken, maar als we zien hoe ver de zee al op het strand komt bedenken we dat de meeste krabben zich nu al in het water bevinden en we keren onze kar. Wanneer verloren zonen Wim en Rob terug zijn is het tijd om te vertrekken. Het park sluit immers om zes uur en anders zitten we weer vast. Rob en Wim besluiten toch om nog eens te proeven van de indische oceaan, trekken hun zwembroek aan en lopen enthousiast richting zee. Net iets té enthousiast als je het mij vraagt want Wim vergeet zelfs dat hij zijn schoenen nog aan heeft en pletst er vrolijk mee in het water! Het duurt echter maar enkele seconden voor hij het door heeft en ze alsnog aan de kant zwiert.Als twee vrolijke kinderen springen ze in de golven, terwijl wij al rillend toekijken. Je ziet werkelijk hoe de stroming hen naar links drijft! Diep gaan zwemmen zou nu echt geen aanrader zijn!!

Na hun plons springen we in de auto en geven goed gas om op tijd buiten te zijn!

De avond verloopt rustig. Na het eten gaan we met enkelen nog iets gaan drinken. Ik besluit om eerst even een half uurtje te internetten, maar tegen dat ik gedaan heb zijn de anderen al terug naar ons huisje, dus ga ik ook maar die richting uit. Vooraleer binnen te gaan sluip ik voorzichtig richting tuin om te zien of er misschien geen nijlpaard staat te grazen... Maar helaas...weer geen succes! Dju toch! Ik typ nog een beetje op Jan zijn minilaptop en besluit toch nog eens snel te gaan piepen voor ik in mijn bed kruip. Het is nu ongeveer elf uur en iedereen ligt al te snurken... zachtjes sluip ik het huisje uit en besef nu dat er eigenlijk achter elke muurtje zo'n beest kan tevoorschijn komen!! Mijn hart klopt in mijn keel en een siddering loopt door mijn lijf wanneer ik voorzichtig de tuin in wandel. Het is muisstil... TOT ER PLOTSELING... nee, niets gebeurt... Teleurgesteld wandel ik terug en duik in mijn bedje, dju toch weer geen spannend avontuur!!

De volgende ochtend ben ik als eerste beneden (stel je voor!) om de deur open te doen voor de anderen die ondertussen alweer uren wakker zijn!! Jan, Nancy en ik zijn pas goed en wel terug uit dromenland terwijl sommigen al een wandeling gemaakt hebben... Gekte!

Vandaag gaan we terug naar het Hluhluwe dierenpark, maar doen deze keer de andere kant: umfolozi! De zon is vandaag terug van de partij en we moeten weer een hele dag in het busje zitten... Rob herhaalt toch wel een vijftal keer 'dat het toch wel een fantastische dag is om te snorkelen...' En ja, gelijk heeft ie natuurlijk! Hadden we gisteren en vandaag maar kunnen omkeren, maar ja, het weer kun je nooit voorspellen hé! De rit in het busje verleid mij weer tot een tukje en half slapend hoor ik even later: 'oh nee, we zijn de verkeerde kant uitgereden, we zitten aan het vogelpark!'. Hmmm reden te meer om mij nog een keer te draaien en verder te slapen!

Even later arriveren we dan toch in het dierenpark. Meteen zien we enkele zebra's langs de weg grazen. Normaal gezien zouden de meeste dieren in dit deel van het park moeten zitten, dus we hebben wel wat goeie moed om onze big five zoektocht te vervolledigen. De eerste twee uur zijn we aandachtig en kijken we goed rond. Uiteraard is het weer Nancy die langs alle kanten dingen ziet bewegen en ons de beestjes laat ontdekken, ik vind er weer geen één en ben al blij als ik zie wat de anderen zien!

Maar na een tijdje begint de aandacht zienderogen te verslappen en op den duur zijn het enkel nog de chauffeur en co pilot die wakker zijn terwijl de rest ligt te dutten... Er is dan ook weinig te zien, buiten al de antilopes die we ondertussen wel al 100 keer zijn tegengekomen. Af en toe brengen Nancy of Jan er nog wat sensatie in met hun vogelfascinatie: 'OH KIJK DAAR! (trap op de rem, iedereen wakker,aandachtig en gespannen) EEN VOGELTJE!!!! (Enig gegrom, teleurgesteld gezucht, ontspannen lijven die terug zoeken naar de juiste slaaphouding). Maar veel nieuws zien we helaas niet meer.
Ook in de namiddag is er weinig enthousiasme. Omstreeks 16u hebben we op een plaats in het park afgesproken met de andere groep. Hier kruisen onze routes elkaar. Wij gaan dan hetgene doen die zij al gedaan hebben en omgekeerd.
Het is best een leuk terugzien en er worden tal van informatie en avonturen uitgewisseld! Blijkbaar zit de sfeer daar ook zeer goed, wordt er heel wat afgelachen en duren hun avonden zelfs heel wat langer dan 21u30.... Op enige sensatie belust vraag ik of er al koppeltjes gevormd zijn... en ja hoor, tis meteen prijs! Tijd voor straffe verhalen!! Ook onze reisbegeleiders zijn druk bezig met alle nuttige info door te geven aan elkaar! De busjes worden vergeleken (verdoeme dat van hen is veel ruimer, whaaa die hebben massas plaats!!), de logies worden afgelopen, het aantal dieren die we al gezien hebben,... We krijgen zelfs te horen dat onze eerste verblijfsplaats (die mooie 'oude koeiestal') de dag na ons vertrek is afgebrand en dat de andere groep nu dus niet onze wandeling en grotovernachting kan doen (aangezien die vandaaruit startte°). Wel effe raar om dergelijk nieuws te krijgen :-s

Hoe dan ook, er wordt heel wat afgebabbeld en afgelachen tot onze reisleiders er een einde aan maken omdat we nu wel dringend moeten vertrekken, willen we niet in het park overnachten... Dus er wordt afscheid genomen en terug gereden.

s'Avonds besluiten we om eens te gaan eten. We komen terecht in een restaurantje waar we helemaal alleen zitten... Het is dan ook zondag en eigenlijk is er nergens veel volk op de baan. Ondertussen speelt Club tegen Genk en wordt ik mooi op de hoogte gehouden van elke beweging of doelpunt (waarvoor dank lieftje :-)) Rob en ik gaan helemaal uit ons dak wanneer de 2-1 gescoord wordt!! En zijn even hard teleurgesteld wanneer de gelijkmaker volgt! Rob is echt op van de zenuwen en snokt bijna de gsm uit mijn handen iedere keer er een nieuw bericht toekomt. We hopen nog op een wonder maar moeten ons neerleggen bij een draw. Al bij al niet slecht, maar het had beter gekund.

Na het eten hoop ik nog op een nijlpaardentocht met het busje, maar wanneer ik terug kom na een internetje blijkt iedereen al bijna in bed te liggen :-o Enkel Rob en Annelies zijn nog eentje gaan drinken. Tinne vermoed dat ze in hetzelfde café zitten als twee dagen geleden aangezien je daar Stella kunt drinken... Ik waag het erop en ga ze op mijn eentje achterna. Het is immers nog veel te vroeg om te gaan slapen! Saaie dozen :-P! En ja hoor, ik tref ze aan in het Stellacafé! Enigzins verwonderd dat ik hier alleen naartoe ben durven komen (ja kom, ik ben wel meer gewoon hé ;-)) mag ik hun gezelschap vervoegen.

Het wordt geen late avond en tegen 10u30 wandelen we al terug en gaan we nog eens voorzichtig in de tuin gaan loeren. Weer geen geluk! Toeme toch, Jan had dat beter niet verteld, een mens creeërt dan verwachtingen die niet ingevuld worden hé!!! Dju toch!

Morgen trekken we de grens over richting Swaziland. Tijd om eens uit het busje te stappen en de beentjes te strekken! En ook, onze eerste nachten in de tenten!!!

Woehoe! Avontuur!

Tot snel!!

Liefs
Nijlpaarden teleurgestelde Joke