Vandaag wederom cultuurdag op het programma! Om zes uur (stel je voor!) sloffer ik naar de gemeenschappelijke keuken om te onbijten. Wakker kun je me niet echt noemen,en Rob is weer de activiteit zelve. Zijn enthousiasme wordt echter onthaald op geknor! Eventjes later laden we de auto in en vertrekken richting Zulu`s. Ik kies heel strategisch een plaatsje op de achterbank, knutsel met pullovers, fleecjes en vliegtuigkussentjes een goed hoofdsteuntje en vlei me vervolgens neer. Het is zeven uur wanneer we vertrekken... een perfecte twee uur later word ik weer wakker. Ondertussen zijn we gestopt aan een groot shoppingscenter waar we nog snel enkele inkopen doen. Na een klein uurtje rijden worden we opgewacht door de organisator van het project. Deze leid ons voor naar het Zuludorp waar we zullen verblijven. Alles ziet er een beetje anders uit dan we gedacht hadden. De houten of strooien hutjes blijken ronde stenen huisje te zijn en het `dorpje` bestaat eigenlijk gewoon uit 1 familie... Een knappe jonge Afrikaanse vrouw werd onze gids, ze had een mooie wilde krullebol en een grappige lach. Na nog een snelle boterham bracht ze ons eerst naar het meer. Daar vertelde ze over de trouwrituelen van de zulus. Vrouwen kwamen hier water halen en zo konden de mannen hen hier leren kennen. Als de vrouw geintresseerd was in hen maakte ze een armband van een soort lang gras. De man nam dit dan mee naar zijn ouders om te tonen dat ze zijn liefde aanvaarde en zij verbranden dit. Trouwen gaat hier echter niet zo eenvoudig als je zou denken. Je moet elkaar toch wel zeker 2jaar leren kennen en minstens 21 zijn! Mooi is dat vind ik zo! Er wordt ook heel wat afbetaald, van cash tot koeien! En uiteindelijk gaan ze gaan leven in het dorp van de man. Als oefening moeten we elk een armband maken. Het lijkt eenvoudig en eigenlijk is het dat ook ! T`lijkt een beetje op scoubidou van bij ons. Eerst bak ik er niets van,maar ik blijf proberen en al bij al lever ik nog een mooi bandje af! Wim laat het na 1 mislukte poging voor wat het is...

Vervolgens kruipen we in het busje en gaan op bezoek bij de `healer`. We denken al na over welke toekomstvragen we haar willen stellen en of we het eigenlijk wel allemaal willen weten. Het alom gekende beeld van een oudere gerimpelde vrouw die een paar tanden ontbreekt wordt echter compleet ontkracht. We komen terecht in een groot rond huisje, met flatscreen, diepvries, grote frigo, en dubbelbed...De `healer`zit op een matje op de grond met een doek over haar hoofd, haar rug naar ons gekeerd. Wanneer ze zich eindelijk omdraait zien we een jong meisje van misschien een jaar of 15... Onze gids verteld dat de voorouders (die zelf healer waren) een boodschap doorgeven als jij uitverkoren bent om te healen. Ze kunnen `potions`maken voor vanalles en nog wat. Als je wilt dat je partner voor altijd bij je blijft (ik dacht even na om deze aan te vragen ;-)) of als je verliefd bent op iemand die jou niet wil, alles komt in orde met een `potion`! Ik zie al enkele bedenkelijke en gefronste blikken. Onze westerse wetenschappelijk onderbouwde kennis kan natuurlijk moeilijk om met dergelijke pure `geloofszaken`. En toch is het mooi als je hierin kunt geloven, niet...?

Hoe dan ook, iedereen had er sterk zijn twijfels bij. We stelden haar twee vragen, maar op geen van beide kon ze een antwoord geven. Daarbij ging de geloofwaardigheid helemaal de lucht in. En nam tegelijkertijd ons enthousiasme mee. Daarna volgde nog een bezoek aan de kerk (een kring van stenen in een open veld) het plaatselijke politiekantoor (bij zulu`s??) en het ziekenhuis. Daar werden we eventjes geconfronteerd met de aidsproblematiek...Voor het hospitaal stonden er een zevental tentjes waar er vermoedelijk getest werd op hiv... Dat doet toch even raar. Ook binnenin vooral fotos van besmette geslachtsdelen...Smakelijk is anders!

Na deze zeer `leerrijke` tocht gingen we terug naar het huisje waar we onze(namiddag)lunch nuttigden. De dames aan de ene kant van de hut op de grond, de mannen aan de andere kant op een bankje (discriminatie!!!). We kregen een bord met maisbrij, kool, spinazie, een soort pompoenpuree, en tomaten. Je handen dienen hier als bestek. De maaltijd was best wel lekker, maar de spinazie en de tomaten bleven liggen wegens een tikkeltje te bitter en een tikkeltje te pikant. Als we allemaal gedaan hadden was het tijd voor een shopmoment. Voor ons werd een matje gespreid en een vijftal zakken vol spulletjes erop uitgekapt. Armbandjes, kettingen, sleutelhangers, figuurtjes, portefeuilletjes,...noem maar op!! En ja, ik beken, ook hier heb ik weer mijn duit in het zakje gedaan! ? Ik vond namelijk een prachtig armbandje in de kleuren van mijn favoriete voetbalclub, rarara, die nu aan mijn arm pronkt! Ik zie al enkele ogen rollen...Kevin...;-)?

Als alle spulletjes waren opgeruimd was het tijd voor een kleine opvoering! Muziek is in Afrika moeilijk weg te denken. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe elke Afrikaan het ritme in zijn lijf draagt. Fantastisch! De kinderen gaven zich helemaal en dansten met vol enthousiasme! De muziek werd gemaakt door met twee stokken op een lege jerrycan te slaan. Ook wij werden uitgenodigd om 1 voor 1 eens mee te dansen! Dolle pret en eindelijk een beetje echte zulusfeer!! Ondertussen was het al voorbij vier uur en was het tijd voor de volgende activiteit: naar de plaatselijke bar gaan... We wandelen een eind verder en bijna iedereen heeft een kind aan zijn hand hangen, de hele familie is mee, als ook de hond! De kindjes genieten van de aandacht en wij van hun warmte! De bar is niet meteen wat we ervan verwacht hadden. Het is een lokaal met een pooltafel, een soort kleinwinkeltje en een stel oudere venten die bier drinken en een sigaret roken. Ook de geur van Weed dringt onze neus binnen, voor het gebouwtje staat een vent met een kanjer van een petard in zijn mond (een pure al jet mij vraagt)!! Het is dan ook kapot lachen wanneer hij een uur later al waggelend naar huis slentert en praat tegen zakjes chips op de grond en mensen die er niet zijn.

Onze gids speelt rustig een spelletje pool en drinkt wat bier terwijl wij buiten rond ons kijken en niet goed weten wat te doen. Frisdrank wordt enkel geserveerd in flessen van anderhalve liter en bier in flessen van 75 cl. Dat laatste vinden onze mannen alvast niet erg...! Er word al wel weer eens naar elkaar gekeken met een bedenkelijke blik...Wat een zulu experience... Gelukkig zijn er nog de kindertjes die ons weten te entertainen. Terwijl wij fotos trekken poseren ze met veel talent. Vervolgens willen ze natuurlijk allemaal eens kijken naar het resultaat! Ze genieten van de aandacht en wij genieten van hun oprechtheid, hun aanwezigheid, hun intresse, hun nieuwsgierigheid. Om de 1 of andere reden worden alle kids plotseling naar mij gedreven. Ik trek gewoon fotos, maar ze komen allemaal rond en op mij af gestormd. Ze bekijken de gemaakte fotos en woelen met hun vettige handjes door mijn (gelukkig ook vettige) haar. Ik laat hen doen want ik vind het stiekem best leuk als er iemand in mijn haar zit te prutsen, maar af en toe heb ik het gevoel dat ik een facelift krijg en achteraf vallen er heel wat losse haren uit mijn hoofd :-S Jan maakt er echter gretig gebruik van om fotos te trekken (hij is fotograaf) van deze tiental negertjes die rond en om een blank meisje hangen. Ik kan nu immers ook geen kant uit en aangezien ze mijn haren zo strak vast hebben moet ik wel in de lens kijken!! Ondertussen is hun schroom gesmolten als sneeuw voor de zon. Ze komen gewoon allemaal bij ons zitten, kruipen op onze schoot, omhelzen ons, woelen door onze haren (ook wel beenharen (bij de mannen he) want dat kennen ze hier niet), bekijken ons van dichtbij en oefenen hun eerst geleerde engelse zinnetjes (whats your name...).

Ik denk dat we even hard genieten van hen als zij van ons! Dit is pas fijn!

Het is echter wel niet hun taak om ons vandaag te entertainen, maar de uren die wij daar buiten hebben zitten wachten terwijl onze gids pool speelde en pintjes dronk werd wel gevuld door het enthousiasme en de warmte van deze kids! Eigenlijk zou ons geld naar hen moeten gaan! Al viel het ook wel op dat ze vandaag precies allemaal een zakje chips kregen.,, Hadden ze zeker dubbel en dik verdiend! Rond zeven uur nemen we afscheid en wandelen terug naar ons `dorp`. Een kindje weet mij te overtuigen om haar op mijn rug te nemen en zo lopen we terug naar beneden. De sfeer zit er goed in, we lopen hand in hand en zingen liedjes! Het is feest voor iedereen! Weer krijg ik eventjes dat gelukzalige gevoel! De kinderen zijn hier zo echt, zo tevreden met kleine dingen, met een beetje aandacht en affectie! Ze nemen niet enkel, ze geven ook en dit schenkt zoveel voldoening!

Wederom, de pure dingen in het leven. Menselijke warmte en nabijheid, what really matters in life! Even back to basics! Een mooie sterrenhemel, een kind aan je hand en met zn allen al zingend over straat huppelen! Je zou er even stil van worden, niet?

Hun enthousiasme en energie is dan echter weer veel te onuitputtelijk in vergelijking met mijn laag gedoseerde portie energie... Eenmaal terug in het dorp wordt een grote box buiten gezet en wordt er met loeiharde muziek en gibberende Afrikanen gedanst onder de sterrenhemel. Ik doe eventjes mee, maar mijn gevoelige oren kunnen het niet meer aan, dus steek ik oordopjes in om het volume toch een beetje te verminderen en zet me terug in de hut. Mijn energievlammetje staat nogal klein. Jan en Rob laten zich helemaal gaan en dansen met de kinderen de benen van onder hun lijf! Wat had ik toch graag wat meer energie gehad...

Soit, na de danspartij volgt ons avondeten. Rijst met kip en een soort rode saus met patatjes die best lekker is, maar net weer iets te pikant (doeme toch!). Niet veel later wordt onze slaapplaats geprepareerd. Tot nog toe was er heel wat onduidelijkheid hieromtrent...We hadden onze rugzakken namelijk in een klein huisje gezet waar net een tweepersoonsbed in paste. Er werd verondersteld dat we daarin moesten overnachten, waardoor er al snel gediscussierd werd over wie in het busje ging liggen... Nu bleek dat we daar toch niet moesten slapen, maar dat we met z`n allen, zijnde:wij met acht, de acht kinderen, de ouders en de gids, in het grote ronde huisje gingen slapen waar ze net een vuur gestookt hadden (plafond is daar pikzwart) om ons eten op te maken,....

Met z`n allen?? Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in, en mijn neus volgde lichtjes. Ik ben namelijk niet zo dol op dergelijke sociale gebeurtenissen. Slapen doe ik toch liefst een beetje apart. De vreselijkste snurkscenarios schoten al door mijn hoofd!

Dekens en matjes werden verhuist om de harde vloer wat zachter te maken. Uiteindelijk had ik niet veel keus en moest ik me letterlijk en figuurlijk bij deze beslissing neerleggen. Al bij al viel het best mee en was het vooral de vreselijke rookgeur die meest verveelde (en waarschijnlijk zeer ongezond was,aangezien ik ze ook plastiek zakken zag branden).

Het was pas half negen toen iedereen al bijna in zijn slaapzak lag...Pfff...half negen, echt wel te vroeg hoor voor mij, maar veel keuze had ik niet, want ik was de enige die nog liep rond te dwarrelen.

Toen onze gids in haar pinkroze nachtjapon met hartjes erop binnenwandelde gingen enkele harten sneller slaan! Rob zijn fantasie sloeg op hol en we mochten het allemaal horen!! Die mannen ook he...;-) Uiteindelijk bleek dat enkel de -21 jarigen bij ons sliepen, want vanaf je die leeftijd bereikt hebt krijg je een huisje voor jezelf! Ik verlengde mijn avond toch nog een beetje door toevlucht te zoeken bij mijn ipod en liet me zo nog een klein uurtje wakker houden met de muziek, tot plotseling het zandmannetje kwam, mijn oortjes eruit haalde en doppen erin stak en samen met mij de nacht in wandelde...

Wanneer ik s`morgens mijn ogen open en rond me kijk ben ik tot mijn grote verbazing (uhum uhum....) weer de enige die nog in bed ligt. Ik besluit om dan toch ook maar op te staan en enkele minuten later is iedereen volop bezig met in te pakken. Rob zijn enthousiasme (waar haalt hij toch al die energie???) botst weer met mijn ochtendhumeur en wanneer hij me voor de zoveelste keer komt pesten (Joke, wat zie je er toch weer stralend uitgeslapen uit!!) draai ik me om en besluit om een babbeltje te slaan met de veel rustigere kippen.

De kinderen lopen al in hun uniformpjes rond want zo dadelijk komt de schoolbus hen op pikken! Het is sinds lange tijd terug school, aangezien er vanaf 9 augustus tot 7 september gestaakt werd voor hogere lonen, although mission failed...

We krijgen nog een ontbijt die bestaat uit twee sneetjes brood die in een driehoek gesneden werd, belegd met ei of kaas en fluoroze samsonworst... Buiten Wim is er echter niemand die er zich aan waagt (correctie Annelies ook). Als afsluiter worden nancy, Wim en Rob nog eventjes in plaatselijke klederdracht gestoken en daarna is het tijd om afscheid te nemen en een stapje verder te gaan! Terug naar de natuur wat mij betreft!!!
Rob is autoDj en dat zint mij niet echt op dit uur van de dag... Grrrrrrr....!!

Jaja de zulu experience...Hoe zal ik het omschrijven...Het was geen topavontuur en eigenlijk was het ook niet echt zijn geld waard, maar uiteindelijk werd het tegen de avond beter en hebben we wel van de kindjes genoten. Zij hebben het gedaan! Maar nu heb ik toch wel weer behoefte aan een portie natuur! En daar wordt voor gezorgd want nu gaan we richting Hluhluwe (sjloesjloewe uitgesproken)/umfolozi, het oudste dierenpark van Zuid-Afrika!! Op zoek naar de big five!!

Tot de volgende!!

Liefs
Zulu Joke